Uspomene generala Đorđa Stratimirovića - izdao sin njegov Đorđe Đ. Stratimirović (1913)

Porodica Stratimirović iznedrila je dvojicu velikana 18. i 19. veka koji su se mudrošću u miru i hrabrošću na bojnom polju zlatnim slovima upisali u našu istoriju. Stratimirovići su bili jedna od najznačajnijih srpskih porodica u Habzburškoj monarhiji. Prvi je Stefan Stratimirović, srpski pravoslavni mitropolit, učenik Jovana Rajića i izdavač prve kompletne srpske Biblije iz 1804., koju možete videti klikom ovde. Drugi je general Đorđe Stratimirović čije uspomene donosimo na ovoj stranici.

Đorđe Stratimirović izbio je u prvi plan kada se sukobio na Ugarskom saboru u Požunu, sa Lajošom Košutom. Košut je bio nacionalni vođa Mađara, a Stratimirović je zatražio autonomiju za Srbe u okviru Ugarske. Početak revolucije 1848. godine ga je zatekao u Novom Sadu, gde je on na čelu Srpskog pokreta. Na Majskoj skupštini u Sremskim Karlovcima, gde je Đorđe Stratimirović zastupao Kulpin, izabran je za predsednika Glavnog odbora naroda srpskog koji je trebalo da rukovodi ustankom. Postaje on kao poručnik u ostavci, „vojni vođa“ pobunjenih Srba u Vojvodini. Radio je na stvaranju srpskih vojnih logora i organizaciji srpske narodne vojske. Tokom mađarsko-srpskog rata odneo je kao vojni komadant mnogo pobeda. Do dolaska vojvode Stevana Šupljikca vodio je sve vojne poslove i bio centralna ličnost srpskog pokreta.

Posle sloma revolucije 1849. godine stupio je ponovo u austrijsku vojsku i od čina konjičkog potpukovnika došao do čina generlmajora. Penzionisan je 1859. godine a do tada je u nekoliko mahova vršio poverljive diplomatske misije za Austriju u Crnoj Gori, na Krfu, u Epiru, Srbiji i Italiji. Od 1873. godine stanovao je u Novom Sadu. Posle 1877. godine povukao se iz javnog života i preselio u Beč, gde je živeo povučeno sve do svoje smrti 15. decembra 1908. godine. Napisao je autobiografiju objavljenu na srpskom i nemačkom jeziku, zaslugom njegovog sina  Đorđa 1913. godine.