Srpski molitvenik. Spomenica Milanu Resetaru 1512-1942-2012. Ured. Jasmina Grkovic-Mejdzor, Viktor Savic

U plejadi srpskih i jugoslovenskih filologa 19. i 20. veka pocasno mesto zauzima Dubrovcanin Milan Resetar (1. februar 1860 - 14. januar 1942).

Gimnaziju je zavrsio u rodnom Dubrovniku, a slovensku i klasicnu filologiju u Becu i Gracu. Na osnovu studije Dubrovacka dokumenta od XIII-XV veka (nem. Die ragusanischen Urkunden des XIII-XV Jahrhunderts) 1895. godine postaje docent slovenske filologije na Filozofskom fakultetu u Becu. Od 1919. radi na Filozofskom fakultetu u Zagrebu gde je penzionisan 1928. Poslednje godine svog zivota provodi u Firenci ne prestajuci se baviti naucnim radom.

Bio je clan Srpske kraljevske akademije od 1940. godine. Posebno su znacajne njegove studije iz dijalektologije i istorije srpskog jezika. Od dijalektoloskih radova poseban znacaj imaju studije, Stokavski dijalekat (Der stokavische Dialekt, Bec 1907), Srpskohrvatski akcenat jugozapadnih govora (nem. Die serbokroatische Betonung sudwestlicher Mundarten, Bec 1900). Posmrtno su u Beogradu objavljene njegove studije Najstariji dubrovacki govor 1951. i Najstarija dubrovacka proza 1952. u Beogradu.

Za istoriju srpskog jezika dragocena su njegova izdanja starih spomenika, i to: Zadarski i Ranjinin lekcionar objavljen u Zagrebu 1894, Libro od mnozijeh razloga: Dubrovacki cirilski zbornik od g. 1520 objavljeno u Beogradu 1926, Dva dubrovacka jezicna spomenika iz 16. veka objavljeno u Beogradu 1938. godine. Osim toga, stekao je zasluge za kriticka izdanja dubrovackih pisaca Marina Drzica 1930, Siska Mencetica i Dzore Drzica 1937, te Dziva Gundulica 1938. godine.

U svojoj pristupnoj besedi Srpskoj kraljevskoj akademiji, pred kraj svog zivota a u kontekstu nadolazeceg raspada Kraljevine Jugoslavije, Milan Resetar nedvosmisleno iznosi svoj pogled na jezik Dubrovnika i dubrovacke pisane zaostavstine, podvlaceci: Meni su Srbi i Hrvati jedan narod pod dva imena, pa mi je zato Dubrovnik srpski i hrvatski. Ako ko dijeli srpsko od hrvatskoga mora priznati da je Dubrovnik po jeziku uvijek bio srpski